ای سنگفرش راه که شبهای بی سحر

تک بوسه های پای مرا نوش کرده ای!

ای سنگفرش راه که در تلخی سکوت

آواز گامهای مرا گوش کرده ای

هر رهگذر ز روی تو بگذشت و دور شد

جز من که سالهاست کنار تو مانده ام

بر روی سنگهای تو با پای خسته ... آه!

عمری به خیره پیکر خود را کشانده ام

ای سنگفرش! هیچ در این تیره شام ژرف

آواز آشنای کسی را شنیده ای؟

در جستجوی او به کجا تن کشم، دگر

ای سنگفرش، گمشده ام راندیده ای؟

به کسی که دوستش داری بگو که چقدر بهش علاقه داری

و چقدر در زندگی براش ارزش قائل هستی

چون زمانی که از دستش بدی،

مهم نیست که چقدر بلند فریاد بزنی

اون دیگر صدایت را نخواهد شنید

پرنده گفت:" چه بویی چه آفتابی، آه

بهار آمده است

و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت."

پرنده از لب ایوان

پرید، مثل پیامی پرید و رفت

چترها را باید بست

زیر باران باید رفت

فکر را, خاطره را, زیر باران باید برد

با همه مردم شهر, زیر باران باید رفت

دوست را زیر باران باید دید

عشق را زیر باران باید جست

زیر باران باید بازی کرد

زیر باران باید چیز نوشت, حرف زد, نیلوفر کاشت

امشب از آسمان دید? تو

روی شعرم ستاره می‌بارد

در سکوت سپید کاغذها

پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

آری، آغاز دوست داشتن است

گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدن

شب پر از قطره‌های الماس است

آنچه از شب به جای می‌ماند

عطر سکرآور گل یاس است

خــــــوب به چشمهـــایش نگـــــــاه کنید ... از نزدیــــــــــــک!
دستــــــــانش را بگــیرید!
آنقدر نزدیکـــــش باشید که گرمای نفس هـــــــــایش را حــــــس کنید!
خوب عطرش را بو بکشید!
موقع بوسیــــــــــدنش از تــــــــه دل ببوسیـــــــدش... از تــــــــه دل ببویـــــــیدش ... از تــــــــه دل لمســـــــش کنید!
... از تـــــــــه دل نگـــــاهش کنید ... از تــــــــه دل صـــدایش کنید!
از تمـــــــــام لحظات با هم بودن نهـــــــایت استفاده را بکنید!
روزی مـــــی رود ...
و حسرت همه ی این هایی که گفتم بر دلتان می مـــــــاند.......